5 grootste missers van het consultatiebureau
In het begin ben je super blij met het consultatiebureau. Zeker als het je eerste kindje is, want je hebt gewoon geen flauw idee hoe het allemaal moet. Dus ben je blij dat er wordt gemeten en gewogen, want dan weet je of het een beetje goed gaat. Maar je merkt soms na een aantal bezoeken dat je eigenlijk ongeruster weggaat dan je binnen stapt. Dat je thuis razendsnel je computer opstart om uit te zoeken wat jouw kind heeft. Want… een bezoek aan het consultatiebureau gaat niet altijd helemaal goed.
1. ‘Ik verwachtte op het laatst echt dat mijn kind zowat op sterven lag’
Fleur: Toen Anne werd geboren, was ze prima op gewicht. Maar al snel kreeg ik een borstontsteking, waardoor het voeden wat lastiger werd. Ik wilde perse doorzetten met borstvoeding. De kraamhulp was een ervaren vrouw die zei dat het allemaal best goed ging komen. Maar toen ik de eerste keer bij het CB kwam had ik een jonge verpleegkundige. Ze bekeek Anne’s gewicht en concludeerde meteen dat het onder het groeilijntje lag. Ze begon daar zó over door te zagen dat ik op het laatst echt verwachtte dat mijn baby zowat op sterven lag. Eenmaal thuis was ik compleet in tranen. Dus belde ik de huisarts, die het hele verhaal rustig aanhoorde en me een weegschaal wilde lenen. Zo kon ik zelf zien dat Anne elke dag wat groeide. Al binnen een paar dagen bleek dat ze prima aankwam.
2. ‘Ze vertelde me grofweg dat Jorge een obesitas-kind was’
Marleen: Jorge was een flink kind, al vanaf zijn geboorte. Hij woog toen al ruim 8 pond. Ik gaf hem borstvoeding en hij groeide als kool. Bij het consultatiebureau zaten ze er telkens over te zeuren, want zijn gewicht zat boven de groeilijn. Bij de controle van 6 maanden had ik een andere arts dan ik gewend was. Zij vertelde me grofweg dat Jorge een obesitas-kind was en dat ik meteen moest stoppen met borstvoeding. Dan kon ik de flesvoeding beperken zodat hij niet meer zo hard zou groeien. Ik was laaiend en wilde niet meer met haar praten. Bij 8 maanden kreeg Jorge een enorme groeispurt in de lengte. Hij zit nu zowel met lengte als gewicht boven de groeilijnen, maar hij is absoluut niet te dik. Pas veel later ontdekte ik dat je beneden de leeftijd van een jaar helemaal nog niet kunt spreken van overgewicht. Zeker niet als er borstvoeding wordt gegeven.
3. ‘Ze wist zelfs te beweren dat ik lui was’
Marianne: Ik was met drie maanden voorzichtig begonnen om Jurgen wat fruithapjes te geven. Hij vond het wel lekker, het bleef goed binnen en hij kreeg ook geen last van zijn darmpjes. Dus ging ik langzaam over op meer groente en fruithapjes. Het bleef bijvoeding naast de borstvoeding natuurlijk. Maar bij de controle op het CB werd ik furieus aangesproken door de dienstdoende verpleegkundige. Het kon ab-so-luut nog niet dat Jurgen nú al wat anders kreeg naast de borstvoeding. Ze wist zelfs te beweren dat ik lui was, omdat ik gewoon geen zin meer had om te voeden. Pardon?? Ik gaf gewoon nog borstvoeding en was van plan om minimaal een half jaar door te gaan. Later heeft ze haar excuses aangeboden omdat ze wel erg overdreven had gereageerd.
4. ‘Ik legde uit dat Sanne daar helemaal niet mee bezig was, maar dat boeide de arts niet’
Mijn dochtertje Sanne begon pas met 16 maanden voorzichtig te staan. Ze was voorlopig nog niet van plan om te gaan lopen, dat was wel duidelijk. Bij het consultatiebureau werd van alles gevraagd. Toen het op het lopen aankwam, werd er meteen met een rode stift een aantekening gemaakt. Ik legde uit dat Sanne daar helemaal niet mee bezig was. Ze kon al wel mensen nadoen, samen spelen met andere kinderen, zinnen maken van twee woordjes… Maar dat boeide de arts allemaal lang niet zoveel als het ‘probleem’ dat ze nog niet kon lopen. We moesten oefeningen gaan doen, anders zou ze een achterstand krijgen. Ik probeerde me niet druk te maken, maar dat doe je stiekem toch. We spraken twee weken later een andere arts. Die zag wat Sanne allemaal kon en reageerde laconiek: “Ze heeft gewoon nog geen tijd gehad om te oefenen. Dat loopt ze binnen een halfjaar wel weer in.” En dat klopte precies, want met 24 maanden liep Sanne eindelijk los door de kamer.
5. ‘Dus gingen ze er maar gewoon van uit dat ik homo-vader ben’
Joey: Al voor de geboorte hadden wij gekozen om flesvoeding te gaan geven. Mijn vrouw zou namelijk meteen na haar verlof weer aan het werk gaan, omdat ik ontslagen was. Ik zou zogezegd ‘thuisblijfvader’ worden. En dus kreeg ik ook de taak om naar het CB te gaan met Joyce. Dat vond ik prima, ik was best nieuwsgierig hoe het daar allemaal ging. De eerste paar controles gingen heel goed, maar ik vond wel dat de dames een beetje vreemd deden. Ze deden overdreven moederlijk tegen Joyce en zeker toen ze wat groter werd. Joyce hield zich vooral bezig met grove motoriek: ze liep snel, maar praatte pas veel later. Bij een tussencontrole op 18 maanden, zei dat arts heel vriendelijk: ‘is het niet verstandig om ook een vrouw te betrekken bij de opvoeding? We merken nu dat bepaalde gebieden wat verwaarloosd worden in de opvoeding’. Ik was perplex en begreep niet wat ze bedoelde. De arts legde uit dat ze ‘niets tegen homo’s had, maar dat de opvoeding meestal eenzijdig was’. Mijn vrouw heet Beau, een naam die ook zou kunnen gelden voor een man. En dus gingen ze er maar gewoon vanuit dat ik homo-vader ben. Ik vond het een sterk staaltje discriminatie tegen homo’s. Plus dat ik woedend was omdat mijn vrouw blijkbaar ook te weinig ‘vrouwelijke aandacht’ aan Joyce gaf.
Natuurlijk verschilt het vrij sterk per consultatiebureau hoe er wordt gereageerd. En ook per verpleegkundige en arts verschilt het natuurlijk. De ene arts zal iets als een probleem zien, de andere vindt dat het allemaal wel meevalt. Het is dus aan jezelf om een waarde-oordeel te geven over de antwoorden van het CB. Je bent vervolgens vrij om te doen met de informatie wat jij wilt.
